ukomo ndoto: dag 4; Kim

dag 4 dinsdag 23 juli 2013

Alweer slecht geslapen en alweer heel vroeg wakker. Wonder boven wonder voel ik me nog steeds niet moe!

Samen met Kim breng ik om kwart voor 7 Rosah en Babi naar school, het is een kwartiertje lopen en wat is Uganda toch ongelofelijk mooi. Ik kijk mijn ogen uit en word steeds weer verrast door allerlei planten en dieren die ik niet ken.

Als we terug komen doen Kim en ik gezellig de afwas. Rond een uur of half 10 zitten we allemaal aan het ontbijt en daarna maken we een lange wandeling om water te halen. Ondertussen vertelt Kim over de verschillende planten die we tegenkomen, maar ook over Uganda en de cultuurverschillen met Nederland. Ontzettend interessant! Na een half uurtje lopen komen we aan bij de waterput, jerrycans vullen en doorwandelen maar. 20 kilo is zwaarder dan je denkt, vooral met die Afrikaanse zon. Na een kwartiertje lopen komen we aan bij een oude mevrouw aan wie we het water geven. Zo mooi om te zien hoe dankbaar alle Ugandezen zijn als je iets voor ze doet. Hoe klein het gebaar ook is. Daar kunnen 'wij' (Nederlanders, inclusief ikzelf) nog heel wat van leren.

Dan lopen we een paar minuutjes en komen we aan bij een schooltje. Wauw wauw wauw. Wat een boel blije kinderen! Met moeite worstelen we ons door de grote blauwe (de kleur van hun schooluniformen) zee van lachende, springende, klappende, dansende, schreeuwde kinderen, om in het klaslokaal hun Engels te oefenen. Head, shoulder, knees and toes, Hohooo the hockey pockey. Na heel veel dansjes en liedjes gaan we naar bui

ten voor wat foto's. Dat vonden die kinderen echt helemaal geweldig; zichzelf terugzien op een schermpjes. Na een rondleiding door het schooltje, lopen we weer terug naar kim's huis voor de lunch. Daarna rijden we naar de opvang voor ondervoede kinderen. Pfoei, dat was wel echt heavy. Al die kindergezichtjes die horen te lachen maar daar gewoon geen energie voor hebben.
Na een heftige middag in de kliniek gaan we terug naar Kim... Om onze spullen alweer te pakken. Ontzettend jammer want wat was het geweldig bij Kim. Ze is zo'n ontzettend lieve en zorgzame vrouw.
Na een laatste babbeltje en afscheidsknuffel rijden we over de hobbelweggetjes weer terug naar Masaka. Duurde ongeveer een uurtje en toen werden we bij plot 99 weer 'herenigd' met de andere helft van de groep. En wat hadden die een mooie verrassing voor ons. Een wc! Na 4 dagen latrine is dat ineens een hele luxe! 's Avonds aten we gewoon 'Westers', tomatensoep en spaghetti. Daarna lekker nog wat chillen, kletsen en lachen met de hele groep en rond een uur of 11 richting de tentjes. Toen het bij plot eenmaal stil geworden was, hoorde we allemaal iets dat ons minder beviel; de minaretten van de moskee om de hoek die de HELE nacht door lawaai hebben gemaakt omdat het ramadan was. Tja. Toch maar proberen te slapen want morgen moeten we allemaal weer fit zijn...