dag 12; pelido

dag 12        woensdag 31 juli

Wow, die Afrikaanse ochtenden vervelen echt nooit. Als ze in Nederland nou eens allemaal zo waren... Het is zo betoverend, de eerste zonnestralen die boven het schooltje uitkomen, de vogeltjes die weer enthousiast beginnen te fluiten en de het veldje dat langzaam weer vol stroomt met kindjes die lachen, zingen, springen en kletsen, zonder er ook maar een minuut mee te zitten dat ze het de afgelopen nacht toch wel erg koud hadden ook al lagen ze met 6 broertjes en zusjes in een heel klein kamertje. Allemaal zijn ze vrolijk en allemaal hebben ze zin in de nieuwe dag.

Wij ook! Vroeg aan het ontbijt, tandenpoetsen, latrinebezoekje en weer snel de busjes in. 'Mijn' groepje, ging deze keer naar een waterbron die hoognodig schoongemaakt moest worden. Eenmaal aangekomen bij de waterbron (wat eigenlijk meer een water plomp was). Begrepen we wel dat dit schoon gemaakt moest worden. Een luchtje waar je u tegen zegt en het water was eigenlijk gewoon geheel grijs. 

We kregen wat schoppen en pikhouwelen en gingen aan het werk, eerst moesten alle planten rondom de bron weggekapt worden, zodat het langer schoon zou blijven. Nou daar zijn we een boel grote insecten én slangen tegengekomen.. Tja, daar kun je maar een ding op zeggen; African experience. 

Toen dat klusje eenmaal geklaard was, begon het zwaarste werk: Al het vieze water moest uit de bron en daar hadden ze geen handig pompje voor uiteraard. We maakte een slinger en met halve jerrycans moesten we de toch wel erg grote plom leeg gaan scheppen. Hoeveel liter het was? Geen idee, ik denk dat het zelfs voornamelijk modder was, wat het nog net een beetje zwaarder maakte. Maar we stonden met zn allen onder de Afrikaanse zon, in een modderpoel, werden uitgelachen om onze 'mzungukracht' en toch stonden we met zn allen vrolijk te zingen en te kletsen: African experience. Hard werken, niet zeuren en gewoon doorgaan, dat heb ik zéker geleerd.

Toen de bron bijna helemaal leeg was, zagen we het schone water al uit de aarde komen! Kijk! Daar doen we het dus voor!

Na een paar uur hard werken zaten we helemaal vies en uitgeput weer bij Ali in het busje. Terug naar ons kerkje dan maar. 

Eenmaal terug gingen we ons voorbereiden op het debat dat we die middag met de kindjes van de school gingen voeren. De stelling was:

"life in urban areas is better than life in rual areas"

Uiteraard gingen wij deze stelling verdedigen. Wat nog behoorlijk lastig leek, aangezien ons idee van een stad heel anders is dan dat van de kinderen hier. Daarom besloten we dat Afrika een groot dorp is en Nederland een grote stad. Wat eigenlijk ook wel een beetje zo is. 

We bedachten een aantal stellingen en verdeelde de taken. Ik werd secretaris en moest tijdens het debat alle genoemde punten op schrijven.

Rond een uur of 2 zouden we beginnen, dat werd 3 uur. tja. Afrikanen kennen nou eenmaal  geen tijd (ik ga het weer zeggen: African experience, lekker relaxed). Toen we het klasje binnen kwamen werden we door zo'n 30 olijke snoetjes aangekeken. Sommige begonnen wat te giechelen, maar na één blik van hun docent waren ze alweer helemaal stil. Daar was ik wel even van onder de 

indruk. Alle kinderen luisteren hier zo veel beter dan dat de kinderen in Nederland doen (ja, ik ook ja). Het zal er wel iets mee te maken hebben dat ze zich hier veel beter beseffen dat het een voorrecht is dat ze naar school mogen en dat het ontzettend belangrijk voor ze is. Het debat begon en langzaam aan begonnen zowel de  mudugafs (negers) als de mzungu's (de blanken, wij dus) meer uit hun schulp te kruipen. Ali, Sileys en Shabira hoorden ook bij 'team mzungu' en vooral Ali en Sileys waren ontzettend fanatiek. "Point of objection!" "point of correction"!  Om de minuut schoot een van hun wel weer omhoog om het punt van een klein kindje de grond in te boren. Tja, dat vonden wij toch nog iets te zielig. Alhoewel. Alle mzungu's  protesteerde heel luid toen er beweert werd dat het niet stonk in de dorpen. Allemaal barsten we in lachen uit. Want om de lucht in Uganda kun je echt niet heen, werkelijk óveral waar je komt, ruikt het naar een mislukte barbecue. Best logisch, want al het dode land wordt weggebrand én al het afval wordt op een grote hoop gegooid en vervolgens in de hens gestoken, dat in combinatie met latrines, stilstaande waterpoeltjes en rotte dode dieren veroorzaakt een niet zo prettige lucht, dat went wel en daarbij: African experience. 

Maar goed, na het tellen van de punten hadden wij wel mooi gewonnen! Na alle kinderen een hand te hebben gegeven liepen we het schooltje uit. Niet veel later kwamen alle andere klassen ook naar buiten. Die verwachtte toch wel wat 'mzungu entertainment' . Na de 10 x plopdans, 50 x vogeltjesdans, 100 x de hockey pockey en 200x hoofd schouders knie en teen en nog wat liedjes van k3. Raakte onze inspiratie een beetje op. Het kleine groepje waar we mee stonden te dansen werd ook steeds groter. En toen kwam de grote klapper. Ik weet niet meer wie het bedacht had. Maar het was een groots succes: Met zeker 50 kinderen in een heeeelee grote de hokey pokey xxl en vervolgens ook nog een halfuurtje de polonaise. Wát was dat ongelofelijk prachtige.. HOOOOOHOOOO DE HOKEY POKEY.. * hele kring rent naar het midden van de cirkel* HOOOOHOOOO DE HOKEY POKEY * hele kring rent weer naar buiten*.

Wat een ongelofelijk geluksmoment was dat. Al die blije kinderen. Nogsteeds straatarm, misschien weer bijna geen avondeten, maar toch een glimlach van oor tot oor, enkel en alleen omdat ze hand in hand met mzungu's hebben staan dansen. Prachtig.

Moe strijk ik al vroeg neer in mijn tentje. Wat een dag. Het lijkt wel alsof ik 's avonds pas de rust kan vinden om alles even te verwerken. Overdag is het aanpoten, lachen, niet zeuren, doorgaan. Maar als ik dan rustig lig, besef ik me pas dat mensen gaan drinken uit de bron die ik heb staan schoonmaken. Drinken. Water dat zo uit de grond komt en dat ondanks het schoonmaak werk niet echt fris ruikt. En dan realiseer ik me ook weer dat al die kinderen die zo hard werken en zo goed hun best doen, nooit dezelfde kansen zullen krijgen als ik. Enkel en alleen door de  vicieuze cirkel van armoede, waar ik met al mijn goede bedoelingen, harde werken en inzet niks aan zal kunnen veranderen. Dat is frustrerend en ik voel me dan zo ontzettend machteloos.. Stiekem denk ik dan terug aan wat ik in 'respect voor Afrika' bedacht. 'Afrika heeft recht op zijn eigen lijden'. Makkelijk gezegd veilig en naïef vanuit mijn kamertje in Nederland. Ik doe heel hard mijn best om me vast te houden aan dat idee, maar eigenlijk is het onmogelijk. Alle kinderen verdienen een onbezorgde jeugd, het recht om te dromen en een toekomst vol kansen en mogelijkheden. Ik wil het ze dolgraag allemaal geven, maar ik heb geen idee hoe. Het schrale beetje troost is dat alle kinderen hier gelukkig en vrolijk lijken te zijn. En dat ik ze met kleine dingen toch een mooie dag heb kunnen geven. Maar dat neemt niet weg, dat ik in mijn tentje, in de kerk, als ongelovig meisje, toch stiekem maar heel even aan een eventuele god heb gevraagd, of hij al deze lieve, oprechte en hardwerkende mensen alstublieft een beschermengeltje en potje vol kansen zou willen geven. Ze verdienen het, ze verdienen het allemaal. En ik kan het ze niet geven, nu niet. Misschien wel nooit niet.